Pisma o sztuce i literaturze

Zdaniem Luhmanna społeczeństwo jest komunikacją. Poszczególne jego części różnicują się ze względu na ewolucję komunikacji. Także sztukę Luhmann uznał za system wytworzony wewnątrz komunikacji. Możliwości sztuki i warunki jej zgodności z innymi strukturami systemu społecznego nie są dowolne, lecz mają pewną strukturę. Z tej perspektywy autor w zebranych w tym tomie esejach opisuje „kod” i „medium” sztuki. Luhmann nie jest (wbrew teoretykom sztuki konceptualnej) zwolennikiem wymazania z estetyki pojęcia piękna. To jego na pozór tradycjonalistyczne podejście wypływa jednak z wysoce oryginalnej koncepcji natury sztuki. Sztuka jest samowystarczalnym i samotworzącym się podsystemem systemu społecznego. Wyodrębnia się jako pewna forma komunikacji oparta na rozróżnianiu według podziału piękne/brzydkie. Podobnie kodują się inne systemy funkcjonalne, np. gospodarka przez kod mieć/nie mieć, polityka przez kod rząd/opozycja, a nauka przez kod prawda/fałsz.