Zwierzenia jeżozwierza

Przewrotna, pełna – nie tylko czarnego – humoru powieść nawiązuje do afrykańskiej legendy, wedle której każdy człowiek posiada swego zwierzęcego sobowtóra. Mabanckou ze swobodą godną ikonoklasty parodiuje przypowieść i oddaje głos jeżozwierzowi, który zwierza się ze swych zwierzęcych, acz duchowych, trosk Baobabowi. W afrykańskim świecie, w którym, jak wiadomo, wszystko to czarna magia, a ludzkim losem rządzą duchy i czarownicy, nie ma rzeczy niemożliwych, toteż nawet biali etnologowie – dla ułatwienia zwani antropologami społecznymi - zostają porwani przez nieboszczyka, zresztą, kto wie, może to oni go porywają? Co potem opisują w liczącej dziewięćset stron rozprawie. Krótka proza pisana z perspektywy jeżozwierza. Historia nawiązuje do legendy afrykańskiej o zwierzęcym sobowtórze człowieka. W tym przypadku poznajemy jeżozwierza, który jako sobowtór człowieka posiada cech ludzkie. Opisuje on świat ludzki i zwierzęcy ze swojej perspektywy, szczerze, bezkompromisowo, czasami nawet wulgarnie i dosadnie, ale dzięki takim zabiegom stylistycznym bardziej to do nas przemawia.