Słowo i ciało:

Na dalekim wschodzie, w Charbinie, uczeń gimnazjum polskiego Teodor Parnicki postanowił zostać polskim pisarzem powieści historycznych. Wprawdzie nie znał zbyt dobrze języka, bo był rosyjskojęzyczny, ale za to miał ogromną ambicję odnowienia, odświeżenia tego gatunku. Po latach przyznał się, że dopiero „Słowo i ciało” stało się jedyną prawdziwą próbą zrealizowania tego zamierzenia. Tu nie ma akcji sensu stricte, tak jak w poprzednich jego powieściach ("Aecjusz, ostatni Rzymianin", "Srebrne orły", "Koniec „Zgody Narodów”"), choć i tam już ona kulała za sprawą długich i zawiłych dialogów. Miejscem jest starożytna Aleksandria (II-III wiek po Chrystusie), w której przebywa w niewoli rzymskiej syn partyjskiego króla królów Wologeza - Chozroes Arsakida. Cała pierwsza część powieści wypełniona jest listami Chozroesa do Markii, nałożnicy nieżyjącego cesarza Komodusa. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że wedle przekazów historycznych wiemy, że Markia została stracona po śmierci Komodusa, oskarżona o jego zamordowanie...(https://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=7317).