Schrony

Precyzyjnie skonstruowany tom wierszy, przybierających często postać mininarracji, meandrycznie rozwijanych długich zdań, dążących konsekwentnie do nieoczywistej, niekiedy zadziwiającej puenty. Autor bazuje na własnych doświadczeniach, wspomnieniach, jednak nadaje opowiadanym historiom walor ponadczasowej przypowieści, każących na nowo przemyśleć rozmaite teologiczne, filozoficzne bądź też zdroworozsądkowe twierdzenia. Istotnym novum jest tytułowy cykl, będący rodzajem refrenu, w którym poeta oddaje głos ludzkiej zbiorowości, pragnącej się „zadomowić”, odnaleźć poczucie bezpieczeństwa pośród wytworów cywilizacji. Głos ten traktowany jest z ironią, aczkolwiek chwilami brzmi dojmująco, stąd różnorakie odczytania książki. (Instytut Książki).