Słońce, które mnie ogrzewa

Rozczarowanie i smutek doprowadziły Izę Filipek do samotności, która zabijała jej własną egzystencję. Dopiero gdy sięgnęła dna, mogła poznać siebie lepiej. Walka z własnymi słabościami i obawami była jej jedyną szansą. Zanurzonej w bagnie strachu, pozbawionej nadziei Bóg ociera łzy, aby mogła zobaczyć, że życie jest niczym ocean, my – statkami na jego wodach, a Boża wola wiatrem, który nas pcha ku wielkiej radości i niezapomnianym przeżyciom. Statek, który wydawał się niewłaściwy, doprowadził ją do dobrego portu.