Rycerstwo ziemi sądeckiej w średniowieczu

Książka ta jest pierwszym w polskiej historiografii monograficznym ujęciem dziejów rycerstwa, którego majątki ziemskie ulokowane były na terenie ziemi sądeckiej (Sądecczyzny) w rozumieniu średniowiecznym – początkowo obejmujących Kotlinę Sądecką i jej najbliższe okolice, z czasem, w miarę postępów osadnictwa rozleglejszych (w przybliżeniu: od rzeki Białej na wschodzie po Kotlinę Nowotarską i Gorce na zachodzie oraz od beskidzkich szczytów, stanowiących zarazem granicę państwową na południu, po linie wzniesień pomiędzy Tropiem a Czchowem). Chronologicznie dolną granicę stanowi tu pierwsza połowa XIII w., kiedy to poświadczone jest na Sądecczyźnie istnienie rycerskich dóbr ziemskich, za górną zaś obrany został koniec XV w., a więc czasy zmierzchu średniowiecznego rycerstwa.