Ostatnia podróż

Biblioteka Eli i Andrzeja Banachów skończyła się książką tą, tomem dwudziestym drugim. Zaczęła się urodzinami, powołaniem do życia prawdziwego Nikifora, a zamyka się śmiercią Eli, bez której nie byłoby Mistrza Krynicy. Nie tylko. Mnie też Ona nauczyła, że twórczość jest przede wszystkim aktem odwagi. Teraz Biblioteka wypełniła się w książkach dwudziestu dwóch, w dacie urodzin Eli. Dlatego też każda z nich miała 22 rozdziały i niech ta informacja ostrzeże wszystkich, co wyjaśniają literaturę. Taki był początek i koniec. W środku czułość. Więc miłość i śmierć. Nie wolno nam rościć sobie prawa do powiadania o śmierci cudzej. Gdyż przedtem jest za wcześnie. Potem jest za późno. Umierający, który znajduje się w dobrym momencie nie może nam pomóc, bo zajęty jest z Kim Innym, gdzie indziej. Wnet przerywa kontakt z nami, patrzy na mnie pobłażliwie, absolutnie transcendentny. Z nieludzką cierpliwością szlifuje sobie śmierć własną, chwilę po chwili, płaszczyznę po płaszczyźnie. Jak artysta diament. My obok patrzymy przerażeni jak on to robi, zazdrościmy mu, że nie krzyczy z trwogi, że nie ginie ze strachu. W końcu uśmiech agonii odrywa się od Jej twarzy i wchodzi do portretu, którego jeszcze nie ma. Staje się światłem. We wnętrzu pamięci mojej pomaga mi żyć. [Wydawnictwo Literackie, 1976]