Kiedy myślimy o Powstaniu Warszawskim, stają nam przed oczami sceny dramatyczne i heroiczne, zapamiętane z książek i filmów. Bohaterka tej książki, Alusia, wtedy mała dziewczynka, a teraz stara kobieta, opowiada o nim zwyczajnie, jakby traktowała ten najbardziej tragiczny epizod swojego życia jak trudne, ale normalne następstwo zdarzeń. Była okupacja, Niemcy prześladowali Polaków, więc oni musieli się zbuntować i wybuchło Powstanie. Jej ojczym brał w nim czynny udział, to cała rodzina ruszyła za nim, żeby być razem, żeby się nie pogubić. Był biuletyn informacyjny do roznoszenia, to Alusia go roznosiła. Bez zbędnych pytań przeżywała wszystko, o czym dziś wszyscy mówią z czcią i podziwem. Kulminacyjnym momentem historii Alusi jest wędrówka kanałami ze Starówki na Nowy Świat. To odległość około kilometra, ale nawet przy drobiazgowym opisie tej drogi trudno wyobrazić sobie, co czuła wtedy ta dziewczynka, która miała jeszcze pod opieką młodszego brata. W Muzeum Powstania Warszawskiego zbudowano makietę kanału, dorośli i dzieci przechodzą nim, starając się pojąć, jak możliwe było poruszanie się w takich warunkach. Ale przecież nie ma w nim błota i nieczystości, nie ma granatów i bomb, które wtedy mogły tam wpaść w każdej chwili, i nie ma Niemców, którzy czyhali z karabinami maszynowymi przy każdym włazie. Alusia przeżyła to naprawdę. Wielką zasługą autorki, prywatnie córki Alusi, jest to, że zdążyła wysłuchać opowieści i nadać jej kształt literacki, bo w wielu rodzinach takie historie odchodzą w niepamięć z ich bohaterami.
