Nie wiem, jak nazywają się te kwiaty

Książka, której forma waha się między zbiorem aforyzmów, cyklem poematów prozą a mini-powieścią. Dominują dwa wątki: rozejścia się z żoną (porozumiewającą się z narratorem za pomocą karteczek przyklejanych do lodówki) i pracy zarobkowej w Wielkiej Brytanii (ale bez polonijnej martyrologii). Ważnymi postaciami są syn narratora oraz kolega z pracy (Wietnamczyk), obaj zadają pytania „nie z tej ziemi”, na które udziela się odpowiedzi pięknych i nieoczywistych, zgodnie z zasadą, że „prosta filozofia jest wyznacznikiem zdrowego i przemyślanego w niemyśleniu postępowania, które doprowadza nas do celu, w przeciwieństwie do innych filozofii, które wyprowadzają nas na manowce”. Poznajemy też „kuzynkę kumpla”, profesjonalną tancerkę go-go, przewrażliwionego wuja Sławka oraz przybysza z obcej planety, piszącego raporty do swojego dowództwa. Obok tych wszystkich atrakcji niebagatelną zaletę stanowi zmysł obserwacyjny narratora, nieustannie zaciekawionego światem, nigdy nie sprowadzanym do poziomu „zwykłości”. Do publikacji dołączona została płyta hiphopowa z utworami Zawady (co ciekawe, nie zostały na niej wykorzystane teksty z książki), jego autorstwa są też ilustracje, tzw. "ziemniaki"." (Ilona Klimek)