Ludzie czerwonego mroku

„Sto milionów ofiar komunizmu, które policzyli autorzy Czarnej księgi komunizmu, nie oddaje skali spustoszenia, jakiego dokonali wyznawcy Karola Marksa i Fryderyka Engelsa w XX wieku. Systemy oparte na ideach socjalistycznych mordowały bowiem nie tylko w aktach ludobójstwa, wojnach, czystkach i obozach pracy, ale też poprzez niewydolny ustrój gospodarczy i społeczne eksperymenty - liczby tych ofiar nie poznamy nigdy”. Właśnie mija sto lat odkąd Włodzimierz Lenin i garstka jego bolszewików dokonali w 1917 r. zamachu stanu i przejęli władzę nad potężnym imperium. To będzie cecha charakterystyczna dla późniejszej wojny cywilizacyjnej – podzielonym, skłóconym i niezdecydowanym obrońcom starego porządku mniejszość będzie narzucać swoją wolę. Autor rzeczowo przedstawia tło Rewolucji Październikowej z 1917 r. i szczegółowy obraz czerwonego terroru. Szczególną uwagę poświęcił roli, jaką spełniła ideologia w zniszczeniu moralności i fundamentalnych praw człowieka, tworząc społeczeństwo pozbawione wyższych aspiracji i sensu życia. „Rewolucjonista to człowiek stracony. Nie ma własnych interesów, spraw, uczuć przywiązania, własności, nawet nazwiska”. Komuniści zmieniali nazwiska, żeby lepiej brzmiały w partyjnej propagandzie, wyzbywali się przyjaźni, wyrzekali rodzin i własności. Marksizm nie umarł wraz z rozpadem Związku Sowieckiego w 1991 roku, a intelektualiści nie porzucili go mimo stu milionów ofiar, jakie światu przyniosła ideologia komunistyczna.