Zwój domu niewoli:

Obóz pracy przymusowej w Koninie-Czarkowie został założony na potrzeby kolei. Więźniowie obozu w Czarkowie byli zmuszani do katorżniczej pracy przy rozbudowie stacji kolejowej w Koninie i innych prac przy linii kolejowej Poznań-Warszawa. Warunki w obozie, jak wszędzie w takich miejscach, były ciężkie, dzienne wyżywienie więźniów składało się z czarnej kawy i kromki chleba na śniadanie, a po powrocie z kilkunastogodzinnej pracy z zupy gotowanej na obierkach ziemniaków, pokrzywach lub brukwi. Był to też jeden z nielicznych obozów pracy, w którym wybuchł bunt. 12 sierpnia 1943 roku zamknięci tam Żydzi nie chcąc poddać się bez walki chwycili za broń przeciwko swoim oprawcom. Jednym z więźniów, a zarazem jednym z buntowników, był rabin Jehoszua Mosze Aaronson. Pozostawił po sobie wstrząsający i rzadki dokument spisywany podczas pobytu w nim na skrawkach papieru, ukrytych potem w dwóch butelkach.