Ruiny czasu:

"Jest w tej rozmowie siła dwóch błyskotliwych umysłów i głębokich wrażliwości - na swój sposób osobnych, ale dobrze ze sobą rezonujących, darzących się szacunkiem i przyjaźnią (zaznaczoną dyskretnie, bez poklepywania się po ramieniu). Wiadomo, czyj to recital, ale wiadomo też, kto tu dyryguje. Czuje się w tym zapisie energię żywego dialogu, w którym jest lekkość, finezja, zwinny ruch myśli, ale i rzetelna erudycja, czasem zawrotna i onieśmielająca, nigdy jednak - przytłaczająca. Są momenty niemal intymne, jest uśmiech, chwilami zjawia się blik ironii, a nad tym wszystkim unosi się spokojna powaga rzeczy naprawdę ważnych." (prof. Paweł Próchniak)