Wolność, Równość i Braterstwo albo Śmierć – tak brzmi pełne zawołanie Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Konserwatyści i kontrrewolucjoniści nie wierzyli, że rewolucja doprowadzi ludzkość do wolności, równości i braterstwa. Nie wierzyli też w społeczeństwo liberalne, co sprawdziło się w latach 20. wieku XX, kiedy narodziło się zjawisko totalitaryzmu. Zgodnie twierdzili, że Wolność antyszambruje Anarchii, Równość doprowadzi do Despotyzmu, a Braterstwo prowadzi do Nijakości. Tylko Śmierć stanie się faktem, ponieważ zostaną wymordowani wszyscy, którzy sprzeciwią się Anarchii, Despotyzmowi i Nijakości. I tak się stało, a właściwie dzieje się cały czas.
Drugi tom „Prawicy…” różni się od pierwszego tym, że jest to tekst problemowy, podzielony został na cztery części ułożone logicznie. W pierwszej Wielomski opisuje idee rewolucyjne widziane oczami ich przeciwników. W drugiej przedstawia cztery wybitne postacie, które uznał za reprezentatywne dla idei kontrrewolucyjnej w XX wieku, czyli: Carla Schmitta, Ernsta Juengera, Charlesa Maurrasa i Antonia Oliveirę de Salazara. Trzecia część książki jest poświęcona walce prawicy z kolejną falą rewolucyjnego „potopu”, czyli z faszyzmem i narodowym socjalizmem. Ostatnia część traktuje o bardziej znanej opozycji wobec kolejnego wcielenia rewolucji, jakim był komunizm. Autor zdecydował się jednak odejść od referowania powszechnie znanych antykomunistycznych poglądów konserwatystów i zdecydował się skupić na myślicielach mniej znanych, takich jak Plino Correa de Oliveira z Brazylii. Książkę zamyka tekst bardziej współczesny, poświęcony refleksji prawicowej nad postkomunistyczną Rosją rządzoną przez Władimira Putina.
