Dramaty

W trzecim tomie Dramatów znalazły się następujące utwory: Jan Maciej Karol Wścieklica, Wariat i zakonnica, Janulka, córka Fizdejki, Matka, Sonata Belzebuba, Szewcy, ocalałe fragmenty Nowej homeopatii zła, Straszliwego wychowawcy, Normalnego człowieka, Wampira we flakonie, Persy Zwierżontkowskiej, Tak zwanej ludzkości w obłędzie, dwa utwory autoparodystyczne Negatyw szkicu i Romans schizofrenika oraz dwa przekłady (polski i francuski) Szalonej lokomotywy, której oryginał zaginął. Tom zawiera najbardziej znane i najdojrzalsze dramaty Witkacego. Wszystkie – z wyjątkiem Szewców i Tak zwanej ludzkości w obłędzie – powstały między listopadem 1922 a październikiem 1926. Daniel Gerould nazywa te lata „okresem biegłości w sztuce”: „Witkacy pokazał wielką sprawność w operowaniu struktura dramatyczną, tempem scenicznym i zaskakującymi efektami i stał się niedoścignionym mistrzem w eksploatowaniu nerwowej i uczuciowej wrażliwości widzów” (Stanisław Ignacy Witkiewicz jako pisarz, Warszawa 1981, s. 277).