Nauczanie i uczenie się w sieci:

Dzisiejszy uczeń jak i nauczyciel funkcjonują w dwóch przestrzeniach tej realnej – fizycznej, bezpośredniej i cyfrowej – internetowej, zapośredniczonej. Ta druga przestrzeń w ich codziennych relacjach zaczyna odgrywać coraz większą rolę. Determinuje też ona jakość i rodzaj interakcji, wpływa na sam proces uczenia się – nauczania, a też na codzienny sposób życia. Tym samym nauczyciel w środowisku internetowym ma dodatkowe zadanie, staje się nie tylko architektem wiedzy ucznia, ale również przestrzeni uczenia się i nauczania. Biorąc pod uwagę jeden z najbardziej abstrakcyjnych i uniwersalnych procesów w społeczeństwie sieci jakim jest oddalenie czasowo-przestrzenne (Dijk, 2010) zadanie to jest trudne i wymaga specyficznych kompetencji. Pytanie, jakich i w czym mają się one przejawiać? Po drugie, czy e-nauczyciel je ma? Autorka pracy, odwołując się do wyników przeprowadzonych badań własnych, podejmuje próbę odpowiedzi na te pytania. Nawiązując do treści rozmów, które odbyła z osobami bezpośrednio zaangażowanymi w kształcenie internetowe buduje ona model oczekiwanych kompetencji e-nauczyciela. W ostatnim etapie sprawdza ona, na ile kompetencje oczekiwane względem osoby e-nauczyciela są zbieżne z jego rzeczywistymi kompetencjami.