Trąf, trąf, misia, bela

Obóz sportowy, lato 1984 roku. Staszek, Żaneta, Filip, Janek, Anka, Pola i Paweł. Grupa nastolatków poobijanych przez życie zawiązuje bractwo. Pod wodzą starszego Igora, opiekuna obozu, tworzą elitarny klub, do którego chce się dostać każdy. Tworzą młodzieżową elitę. Każdego wieczoru na drewnianym pomoście pokazują swoją jedność, swoją wyjątkowość. A mogą ją pokazać jedynie tu, bo ani w życiu ani w sporcie nie idzie im zbyt dobrze. Każdy z nich ma swoje tajemnice o domu, z którego się wyrwał i do którego nie chce wracać. Każdemu z nich ciąży brak akceptacji, brak przynależności. Bractwo daje im siłę, poczucie własnej wartości. Ale za tym poczuciem wyjątkowości czają się mroczne emocje, budzą się żądze, dawne ofiary stają się dręczycielami. Skrzywdzeni zaczynają swój odwet. Okaleczeni i rozchwiani, w nagłym poczuciu mocy i wyższości zaczynają krzywdzić słabszych… Trąf, trąf, Misia, Bela… − słowa tej niewinnej wyliczanki zna każde dziecko. Ale w ustach młodych ludzi mogą przerodzić się w klątwę, od której spełnienia nie będzie ucieczki.