Córka

• 

  abolisega
  Jak do tej pory najlepsza według mnie książka Eleny Ferrante. Uwielbiam jej styl pisania, szczególnie płynność z jaką przechodzi od opisów rzeczywistości do głębokiej analizy tego czym w ogóle jest macierzyństwo. • To opowieść o roli matki w życiu kobiety. I podobnie jak w Porzuceniu, nie ma ma mowy o przesłodzonych obrazkach miłości macierzyńskiej. To co podaje nam autorka to cierpka, prawdziwa , podania bez znieczulenia historia bycia matką, a jednocześnie historia o tym, gdzie podziać i co zrobić z abmicjami, pragnieniami i namiętnościami. Niemalże sielska atmosfera urlopu nad morzem zostaje zmącona przez jedno z pozoru niewinny incydent, który uruchamia splot wydarzeń pełnych napięcia i mocnych emocji. Najwięcej jednak dzieje się w środku naszej bohaterki. • Książka wibrująca nieprzyjemnym napięciem, niełatwa, ale nie mogłam się oderwać.
• 

  stefan.sterzycki
  Z przykrością muszę stwierdzić, że styl "Eleny Ferrante" jest toporny, całkowicie pozbawiony wdzięku. • To że jej bohaterka jest osobą nieempatyczną i niesympatyczną, właściwie jest chyba mizantropką zapatrzoną we własny awans i karierę, to jedno. Dobrze, że nam takie osoby ktoś przybliża • Oczywiście nikt nie musi kochać ludzi ani własnych dzieci, to pewnie tragedia dla obu stron. • Niemniej sama sama autorka (o ile nie jest to zespół pisarski) ma wiele wspólnego z bohaterką, ogromna presja awansu, kompleks biednej dzielnicy Neapolu, kompleks gwary (której zresztą pisarka nawet nie cytuje (pewnie nawet brak jej warsztatu aby to zrobić). • Papierowe postaci, nieciekawi bohaterowie! Czy zainteresował Was ktoś opisany w tej nowelce? • Fenomen Ferrante jest dla mnie tajemnicą.
• 

  na_czyta
  Wiem, że wiele osób ta książka może denerwować. Bohaterka robi się na postać pokrzywdzoną przez los,demonizując obraz macierzyństwa którego - w jej mniemaniu - nie da się połączyć że spełnieniem zawodowym i poczuciem wolności. To jedna z tych powieści z którymi trudno mi się utożsamić bo mimo, że rozumiem trudny aspekt wychowania dzieci, to problemy narratorki wydają się czasem lamentem niezdecydowanej i egocentrycznej kobiety. Jednak to jedna z cech char­akte­ryst­yczn­ych twórczości Ferrante. Mając za sobą jej cała czterotomową serię z Neapolem w tle byłam nastawiona na taki typ char­akte­rolo­gicz­ny głównej bohaterki. Nie zdziwiło mnie również włoskie tło powieści, powtarzalność imion z poprzednich książek oraz motyw lalki. To wszystko sprawiło, że z sentymentem czytałam kolejne strony, a całość zajęła mi jedynie kilka godzin. Mimo mojej różnicy w poglądach z narratorką książkę zaliczam do udanych. Podoba mi się zestawienie pierwszego i ostatniego rozdziału. Po ostatniej kartce płynnie przeszłam do pierwszej i miałam wrażenie, że mogłabym tak zapętlić się jeszcze jeden raz. Powieść momentami kojarzyła mi się odrobinę z "Uczciwą oszustką" Tove Jansson - przyglądaniem się wyrwanym z życia scenom, nie mającym z pozoru wielkiego sensu a jednak dla opisywanych osób posiadających wielowymiarowe znaczenie.
• 

  kamako
  Ferrante w świetnym stylu!

Brak wątków