Ku chwale Rzymu:

Starożytny Rzym był nastawiony wyjątkowo wojowniczo. Jego legioniści często są uważani za pierwszych zawodowych żołnierzy. W szeregach armii słynęli z żelaznej dyscypliny, ale byli też indywidualistami – nieustraszonymi wojownikami, którzy zdobywali sławę w pojedynkach. Publicznie chwalili się bliznami po ranach odniesionych w walce. Ci sami ludzie wojny czytali z zapałem dzieła filozofów, spisywali wojenne dzieje i recytowali poezję. Autor przedstawia tych nie znających litości dla wroga bohaterów, którzy przyłączyli rozległe terytoria do Imperium Rzymskiego. Szukając odpowiedzi na pytanie, dlaczego z takim oddaniem walczyli i ginęli ku chwale Rzymu, wyjaśnia motywy, wierzenia i przesądy, które nimi kierowały. Prezentuje też wnikliwe analizy strategii i kampanii, dowodzi, jak ważną rolę w ówczesnej bitwie odgrywał pojedynek, a przede wszystkim kreśli ekscytujący portret rzymskiego wojownika, który głęboko wierzył, iż jest potomkiem Marsa, boga wojny.