Biblioteka "Toposu": Krytyka i metafizyka:

Adrian Gleń reprezentuje środowisko humanistyki uniwersyteckiej, z czego dla czytelnika zbioru jego studiów i szkiców wynikają same korzyści. Swoje wpisane w bogaty kontekst filozoficzny analizy, interpretacje skoncentrowane głównie na poezji, poprowadził z wielką dbałością o ład wywodu. Ton osobisty, lepiej słyszalny w drugim rozdziale książki oraz w aneksie zawierającym wspomnienia (m.in. o Feliksie Netzu) i laudacje (przykładowo: dla Tomasza Burka), brzmi autentycznie, momentami wzruszająco. A wszystko pewnie dlatego, że autor, nie od dziś zresztą, ma dokładnie określoną wizję zadań krytyka-literaturoznawcy. Za naczelną powinność krytyki uważa uobecnianie sensu analizowanego zjawiska: od całych kierunków, szerszych projektów estetycznych, poprzez pojedynczy tom, wiersz, wers czy frazę, aż po jednostkową metaforę. Na równi z uważnością pisania, kreowania świata w słowie, ceni uważność lektury, niosącą ze sobą – jak sugeruje w świetnym eseju poświęconym wierszowi Juliana Kornhausera Moja mamusia pije – konieczność uwewnętrznienia tekstowej rzeczywistości, jej prze-życia, prze-czytania samym sobą, jej najgłębszego doświadczania.[instytutksiazki.pl].