Przesłanką do napisania monografii jest coraz szerzej akceptowana w środowiskach fizyków budowli, architektów i konserwatorów zabytków zmiana poglądów dotyczących termorenowacji obiektów historycznych. Docieplenie od wewnątrz jest szukaniem możliwie dobrego kompromisu między ograniczeniem strat ciepła i podwyższeniem komfortu cieplnego mieszkań z jednej strony, a kosztami ogrzewania i potrzebą zachowania zabytkowego charakteru budynku z drugiej. Stanowiska w tej sprawie są prezentowane w obszernej literaturze krajowej i zagranicznej [4, 20, 24, 25, 27, 35, 42, 48, 50, 54, 80, 97, 98]. W podstawowym nurcie zainteresowań dociepleniami od wewnątrz pozostają głównie budynki zabytkowe, pełniące pierwotnie różne funkcje, w tym niemieszkalne, które nie mogą być docieplane od zewnątrz. Gruntownej poprawy termoizolacyjności przegród zewnętrznych wymagają budynki przemysłowe, rolnicze, wojskowe, magazynowe, które obecnie przystosowuje się do funkcji mieszkalnych, biurowych, handlowych, o wysokich wymaganiach w zakresie komfortu cieplnego. Na FOT. 1 przedstawiono budynek kotłowni węglowej, zmodernizowanej na Centrum Transferu Technologii UWM. Nowa funkcja obiektu wymagała wykonania naprawy i docieplenia wszystkich ścian zewnętrznych z zachowaniem zabytkowego charakteru elewacji. Przy okazji tego typu doświadczenia praktyczne przenosi się również na budynki, które nie są zabytkowe. Szybki rozwój technologii docieplania od wewnątrz jest również możliwy dzięki rozwojowi i stałemu udoskonalaniu metod ochrony budynków przed wilgocią. Na podstawie wieloletnich badań obiektów poddawanych termomodernizacji można sformułować tezę, że skuteczność i trwałość dociepleń wewnętrznych w głównej mierze zależy od niezawodnego zabezpieczenia budynku przed wilgocią oraz zapewnienia wymaganej wymiany powietrza wewnętrznego. [ze wstępu]
