Czy myśleliście kiedyś, że wasze życie nie ma sensu, nigdy nic nie osiągnięcie i najlepiej byłoby się zabić? Autorce kultowych facebookowych postów, Adelajdzie Truścińskiej, takie myśli przyświecają chyba codziennie. Jej zabawne, absurdalne i pełne uroku opowieści dają unikalny wgląd w losy pokolenia millenialsów, które łudziło się, że może być tylko lepiej, ale nie miało racji.
Jak się jest Adelką, świat przestaje być miękki i kulisty, a staje się bryłą kanciastą i twardą, która zawsze urazi nas prosto w łokieć. Ludzie myślą, że być wrażliwym jest pięknie, ale wrażliwość jest bolesna, i wierzę Adelce, kiedy pisze, że do wyjścia do sklepu, w którym trzeba mówić, przygotowuje się przez trzy godziny. W porównaniu z nią sławny poeta z Krakowa jest stuprocentowo przysiadalny i wzorowo uspołeczniony. To, co ona pisze, jest czasem bardzo śmieszne, ale humor ten bierze się z doznania absurdu, które nigdy nie ustaje. Jest w tej świetnej książce własny styl i zupełna niepowtarzalność.
Michał Cichy
Można zacząć tak: książka Adelki Truścińskiej odpowiada na nurtujące wszystkich (albo przynajmniej tylko mnie) pytanie, czy możliwa jest literatura na Facebooku. Spora część tekstów zaczęła się właśnie tam. I okazuje się, że nie tylko jest możliwa, ale może być wspaniała.
Albo można też tak: świat w książce Adelki Truścińskiej jest poprzez swoje uwikłanie we włóczkę społecznej spierdoliny tak bliski skórze, że bardziej prawdziwego świata nie ma.Albo jeszcze krócej: wielokrotnie się śmiałem i w tym śmiechu wielokrotnie powstrzymywałem wzruszenie.
Jakobe Mansztajn, Make life harder
