Kroniki Drugiego Kręgu: Naznaczeni błękitem

• 

  fzabier
  Ewa Białołęcka zadebiutowała w czasopiśmie Feniks opowiadaniem Wariatka. Pierwsza jej książka ukazała się w 1997 roku, pod tytułem Tkacz Iluzji. Nazwanie jej królową polskiej fantastyki nie będzie żadną miarą przesadzone. S. Lem nie jest ani gorszy ani lepszy, jest inny, jeżeli ktoś już musi porównywać, to stwierdzenie że jest królową odnosi się do Pań, które piszą książki fantasy. • Zawsze będę podkreślał, że większość okładek od wydawnictwa Jaguar jest dopracowynych w najmniejszych szczegółach i pięknie wykonanynych. Myślę, że projektant/-tka okładki Naznaczonych Błękitem przerósł swoje najśmielsze oczekiwania. Świadczy o tym fakt, że kiedy dostałem tę książkę na dzień dziecka od razu wiedziałem, że przeczytam chociażby żeby dowiedzieć się co jest na okładce. • Książka ma strukturę opowiadań, które na początku nie mają ze sobą nic wspólnego. Dopiero po przeczytaniu (1 i 2 książki z tego cyklu) całość okazuje się spójna. Cała książka jest podzielona na 4 części. Trzy pierwsze opowiadania stanowią wprowadzenie do całej historii i świata, a czwarte jest kontynuacją trzeciego. • Ewa Białołęcka moim zdaniem posiada niezwykły dar opowiadania historii na papierze. Skutkuje to tym, że jej książka wydaje się nigdy nie kończyć i czyta się ją z zapartym tchem. Trzecie i Czwarte opowiadanie jest historią Kamyka, który jest tkaczem iluzji, iluzje oddziałują nie tylko na wzrok ale i na pozostałe zmysły. Kamyk ma wielki problem, nie słyszy i boi się że krąg nie uzna go za pełnego maga i nie dostanie niebieskiej szarfy, która wiąże się z prestiżem i szacunkiem. • Patrząc z perspektywy całej książki mogę z całą pewnością powiedzieć, że postacie są bardzo przemyślane i autorka zaplanowała sobie dokładnie co się stanie z każdą postacią. Świat przedstawiony jest tak złożony i wielowarstwowy że ma się wrażenie jakbyśmy czytali historię czyjegoś życia przelaną na papier. • Czy książka jest poprawna moralnie? Można by o tym napisać długą rozprawkę, ale ja się skupię na samych argumentach a ocenę pozostawię wam. Czytając nie ustrzeżemy się wulgaryzmów i sformułowań których w ogóle się nie powinno używać. Niestety ludzie takich sformułowań używają i nie uchronimy się przed tym. Na szczęście nie uświadczymy wulgarnych opiów aktów miłosnych. Kłamstwem natomiast by było, gdybym powiedział że ta książka nie zawiera kawałków tekstów o tej tematyce. Dorosłych czytelników mogą rozśmieszyć frazy typu : sprzedaję miłości na kawałki. • Książka bardzo mi się podobała i z chęcią będę czytał następne części. Tę pozycje gorąco polecam miłośnikom fantastyki, z zastrzeżeniem, że jest ona przeznaczona dla młodzieży powyżej 16 roku życia i dorosłych.

Brak wątków