Samotnia

"Dym z kominów opada jak drobna, czarna mżawka przemieszana z kłakami sadzy nie mniejszymi niż dorodne płatki śniegu w żałobie — można by sobie wyobrazić — po zgonie słońca. Nie widać wśród błota psów, a konie, opryskane aż po oku­lary, przedstawiają się niewiele lepiej. Pośród ogólnej epidemii złe­go humoru i drażliwości przechodnie zderzają się parasolami i tracą równowagę u skrzyżowań ulic, gdzie od brzasku dnia (jeżeli takie dni brzask miewają) dziesiątki tysięcy innych przechodniów ślizgały się i potykały, a placki błota, co w takich miejscach uparcie trzyma się bruku i narasta niczym odsetki składane, kładły się warstwa po warstwie". Ten ponury, mroczny i wilgotny Londyn czasów wiktoriańskich staje się tłem dla satyry na brytyjski system sądowniczy a zarazem krytyki społecznych niesprawiedliwości. Dickens ubiera zawiłe losy londyńczyków w dwa wątki. Pierwszy - opowiadany w pierwszej osobie przez główną bohaterkę - to historia Esther Summerson, skromnej i niepewnej siebie sieroty o nieznanym pochodzeniu , drugi zaś - relacjonowany przez wszechwiedzącego narratora - dotyczy bogatej i wyniosłej Lady Dedlock skrywającej mroczne sekrety własnej przeszłości. Zarówno obie narracje jak i obie kobiety spotykają się w procesie spadkowym Jarndyce przeciw Jarndyce, niosącym utrapienie wszystkim związanym z osobom. W wyniku działania niedorzecznie zawiłej sądowej biurokracji ani prawnicy, ani klienci nie mają pojęcia, komu przypadnie wielki majątek. Ostatecznie nie tylko finansowe, ale i prywatne sprawy bohaterów przyjmują najbardziej nieoczekiwany obrót. Dzięki nowatorskiej podwójnej narracji oraz historii opartej na prawdziwych doświadczeniach autora z czasów kariery prawniczej, jest to najbardziej wyjątkowa i porywająca powieść Charlesa Dickensa.