I, Claudius

Klaudiusz - jeden z najbardziej nietypowych cesarzy imperium rzymskiego. Kulawy jąkała, który podczas walk gladiatorów mdleje na widok krwi i spędza długie godziny, studiując nudne dzieła historyczne, uważany jest przez wszystkich za nieszkodliwego, nieco ograniczonego fajtłapę. A jednak, kiedy w zamachu ginie obłąkany Kaligula, to właśnie Klaudiusza podnoszą na tarczy pretorianie, to on zostaje przywódcą największego mocarstwa ówczesnego świata. Pozorny nieudacznik daje się poznać jako władca o bystrym umyśle i silnym poczuciu sprawiedliwości, konsekwentnie dążącym do przywrócenia w Rzymie ustroju republikańskiego. U schyłku życia Klaudiusz postanawia spisać kronikę swoich czasów, która, zgodnie z przepowiednią Sybilli, miała być odnaleziona dopiero po dziewiętnastu wiekach. Opowieść o sobie i swojej rodzinie rozpoczyna od opisu życia wśród cynicznych i zdeprawowanych elit rzymskich, zgromadzonych wokół poprzedniego cesarza, Augusta, i jego żony, bezwzględnej intrygantki Livii. W świecie, w którym nie ma miejsca na sentymenty, a trucie najbliższych jest chlebem powszednim...