Opowiadania bizarne

Pochodzące z języka francuskiego słowo „bizarre” znaczy: dziwny, zmienny, ale też śmieszny i niezwykły. I takie też są opowiadania Tokarczuk - akcentem na "dziwne". Są to poniekąd bajania o świecie, bo przecież świat to jeden wielki konglomerat i to, co wydaje się dalekie, jest często bliskie. A to, co zadziwia, po oswojeniu staje się nawet przyjazne. Każde z opowiadań umiejscowione jest w innym miejscu i czasie. Najbardziej - od razu przejdę do konkretów - podobało mi się opowiadanie o matce samotnie utrzymującej dorosłego już syna, który nie ma pracy (a jest w wieku ok. 40 lat!!!), spija piwo całymi dniami, siedzi przed tv i... narzeka na matkę. Dlatego ta, często ustępując mu schodzi do piwnicy, gdzie, jak się potem okazuje, urządziła sobie własny kącik. Syn, po jej smierci, nadal nie robi nic w kierunku zatrudnienia. Może kiedyś, jak to sobie powtarza, kiedyś... A teraz, póki co, wyjada wszystko to, co matka pozamykała w słojach i słoikach. A jest tego masa, nieskończona ilość. Na półkach, za zasłonkami, na dnie szaf i szafeczek, pod ciuchami i pod szmatami wszelakimi...; Aż synek...Nie będę zdradzać, co i jak. Opowiadanie w formie zamkniętego koła. Od losu nie uciekniesz... Od "przylepy", jak się okazuje też nie. • Lecz, co mnie zasmuciło, sporadyczne opowieści zasługują na uwagę. Połowa jest nudna, nijaka, mająca pewnie jakieś drugie dno, którego ja nijak nie mogłam się dopatrzyć ani... domyślić. • Kobieta robiąca testy na młodzieży... • Zielone dzieci wychowane na drzewach w otoczeniu natury... • Coś mi w tych opowiastkach zgrzyta. Przerost tekstu nad znaczeniem. Nie tak powinno być. • AUDIOBOOK - POLECAM - dzięki nagraniu poznałam lektora pana Bonaszewskiego - o niebywałym tembrze głosu. W ogóle słuchając Opowiadań inaczej je odbierałam. Sprawia to chyba interpretacja osób, które czytają. Kompletnie inne doznania. POLECAM