Twoje ciało mówi, co czujesz. Ty również, obserwując zachowania ludzi, możesz rozpoznać, w jakim są nastroju i co przeżywają.Czasem trudno nam zrozumieć uczucia. Przychodzą i odchodzą całkiem niespodziewanie. I nie każdy w takiej samej sytuacji odczuwa to samo. Skąd mały człowiek może wiedzieć, że denerwowanie się i złość nie zawsze są czymś złym? Jak może nauczyć się radzić sobie ze strachem czy odczuwać szczęście? Dzieci nie potrafią nazywać swoich uczuć, za to silniej niż dorośli je odczuwają.W dwunastu opowiadaniach i dwóch wierszach autorka przedstawia bardzo różne uczucia: przykrość, złość, radość, zdenerwowanie, dumę, współczucie, zazdrość, wstyd, satysfakcję z cudzego nieszczęścia, smutek, tęsknotę, zadowolenie, wściekłość, bezradność, nadzieję, poczucie bezpieczeństwa i miłość.Andrea Schütze z wrażliwością opowiada o burzliwym świecie uczuć i stara się je, poprzez bohaterów swoich opowiadań, jakby mimochodem wytłumaczyć.Bohaterami jej książki są dziewczynki i chłopcy, małe czarownice, rycerze, olbrzymy, duchy i zwierzęta. Poznajemy wiewiórkę, która współczuje innej wiewiórce zamieszkującej sąsiednią dziuplę, bo ta, mając tylko trzy kończyny, nie zdołała zgromadzić odpowiedniej ilości zapasów na zimę. Pojawi się mała czarownica - zdenerwowana, ponieważ nazajutrz ma być pasowana na pełnoprawną czarownicę. Mały rycerz poczuje radość, kiedy jego starszy brat podczas swego pierwszego turnieju spada z konia.Uczucia przedstawione w książce są bardzo prawdziwe. Poszczególne opowieści łatwo dopasować do uczuć, jakie w danej chwili przeżywa dziecko.Książka kończy się pełnym miłości listem do dziecka. List ten każdy rodzic może dopasować do własnego dziecka.Bardzo podoba mi się to, że uczucia zawarte w opowiadaniach są wymienione w spisie treści. Można więc od razu znaleźć właściwą historię, jeśli jedno z tych uczuć odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Ale oczywiście możesz przeczytać książkę bez konkretnego powodu. Ponieważ znajdziesz w niej wszystkie lub przynajmniej większość emocji, których dzieci doświadczyły już wcześniej. Może masz ochotę powiedzieć o tym dziecku. A może po prostu chcielibyście porozmawiać i zastanowić się, jakie wspomnienia wywołała w nim historia.
