Zdehumanizowane, anonimowe szklane serca pozostają w osobliwym uniesieniu, wyniesieniu, w nielitościwej, bezapelacyjnej ekspozycji czy demonstracji. Duże, abstrakcyjne obrazy wypełniają czerwone czy czerwonawe, miękkie, mięsiste, niemal przestrzenne plamy-kształty. Przypominają one tkanki, erytrocyty, odlegle jakieś kwiatostany. Materie ujawniają swe malarskie, estetyczne usposobienie – naciekają, marzą i rozmazują się, plamią, brudzą na abstrakcyjną modłę. Ulegają destrukcji wprawione w dramaturgiczny chaos. Pojawiają się uproszczone figury ludzkie – akty, półakty – które łączy cielesność, zatem szkarłat/krew, fizjologiczne ślady. Mnożą się takież portrety – wyposażone w numery PESEL… Szczęście! Utopia czy ucieleśnienie i spełnienie? Sztuka Pawła Nowaka to wieloaspektowa narracja – zbiór spojrzeń na bycie wśród ludzi – zarazem okrutnie demaskatorska i prawdziwie afirmacyjna, skrajnie zrównoważona, zimnokrwista i żywiołowa, pełnokrwista. Nieco barbarzyńska w środkach i poetycka, romantyczna, idealistyczna, marzycielska, prostoduszna w ostatecznym wyrazie. Nowak zaleciłby wielu ludziom transfuzje uczuć, transfuzje mentalne, żeby uświadomili sobie, co jest ważne w życiu – otworzyli się na innych. Jak to czyni właśnie w wystawach tytułowanych Transfusion (2008–2016). (z tekstu Magdaleny Sołtys, Wśród ludzi. Sztuka Pawła Nowaka)
