Marzyciele

Twórczość mistrza Bertolucciego, rozpoczynającego karierę w latach sześćdziesiątych, charakteryzuje się nadzwyczajną różnorodnością problematyki i stanowi przykład klasycznie rozumianej artystycznej ewolucji. W początkach swej działalności reżyserskiej poruszał zagadnienia polityczne i społeczne, w latach siedemdziesiątych został skandalistą i „persona non grata” we własnym kraju z racji „Ostatniego tanga w Paryżu”, by wreszcie osiągnąć artystyczne szczyty i zostać powszechnie szanowanym twórcą po premierze „Ostatniego Cesarza”, epickiego arcydzieła obsypanego najróżniejszymi nagrodami. „Marzyciele” reprezentują schyłkowy okres twórczości Bertolucciego, zwany potocznie „trylogią izolacji”, na którą poza powyższym składają się filmy „Ukryte pragnienia” i „Rzymska opowieść”. W dziele tym reżyser w swoisty sposób powraca do swych korzeni, przenosząc akcję filmu do jakże bliskich mu lat sześćdziesiątych i umiejscawiając ją w środowisku kontestującej i zbuntowanej paryskiej młodzieży. W materii fabularnej twórca koncentruje się na zagadnieniach społecznych, troje bohaterów stanowi zaś przyczynek do zderzenia przeciwstawnych postaw wobec otaczającej ich rzeczywistości. W filmie znakomicie zaprezentowali się młodzi aktorzy, będący wówczas na początku swych karier, a mocne w swej wymowie sceny erotyczne stały się przyczynkiem do kolejnej w karierze mistrza obyczajowej prowokacji. (PK)