Rozdział Terroryzm (nie)zdefiniowany odnosi się do aspektów definicyjnych terroryzmu. Przedstawiona w nim została etymologia pojęcia „terroryzm”, określono tu również trudności w jednoznacznym zdefiniowaniu zjawiska. Powodowane są one zmiennością zjawiska w czasie, w tym np. różnicami w sposobach jego zorganizowania, finansowania czy odbiorze społecznym, jak też pojawianiem się wciąż nowych jego form, stosowanych przezeń metod i wykorzystywanych środków. W kontekście występowania zjawisk podobnych, posługujących się zbliżonymi metodami, słowo „terroryzm” często jest nadużywane, a mianem tym określane są również wydarzenia innego typu. Istnieje także rozbieżność stanowisk poszczególnych podmiotów (państwowych i pozapaństwowych), wynikająca ze zróżnicowania ich celów, oraz dążenie do przypisywania swoim przeciwnikom statusu terrorystów, przy jednoczesnej próbie oczyszczania samego siebie z podejrzeń o prowadzenie takiej działalności. Wszystko to sprawia, że równolegle funkcjonuje cały szereg zróżnicowanych definicji terroryzmu. Ich przykłady zaprezentowano w ujęciu doktrynalnym, naukowym, prawnym, encyklopedycznym i słownikowym. Rozdział Fizjonomia terroryzmu zawiera rozważania na temat istoty terroryzmu i jego charakterystycznych cech. Terroryzm jest sposobem realizacji różnorodnych celów, których osiągnięcie innymi sposobami jest niemożliwe lub utrudnione, wykorzystującym terror i zastraszanie społeczeństw, a za ich pośrednictwem wywierającym wpływ na rządzących, skłaniając ich do podejmowania pożądanych — z punktu widzenia terrorystów — decyzji. Pomimo braku jednoznacznej definicji zjawiska, posiada ono stałe cechy, które je charakteryzują. Do parametrów identyfikujących zjawisko terroryzmu należą: użycie siły lub groźba jej użycia, strach, polityczny lub ideologiczny charakter. Inne własności są dynamiczne, ulegają zmianom na przestrzeni dziejów. Przykładem tego są obierane cele osobowe ataków: w przeszłości skonkretyzowane, aktualnie — najczęściej anonimowe. Rolą anonimowych ofiar terroryzmu, za pomocą odpowiedniego nagłośnienia skutków ataków, jest wywarcie wpływu na opinię publiczną, a za jej pośrednictwem — nacisku na rządzących. Strategia ta jest charakterystyczna dla współczesnego oblicza terroryzmu, różnicuje je od form spotykanych w przeszłości i jednocześnie skłania do refleksji na temat początków terroryzmu i jego zmienności na kartach historii. W rozdziale zatytułowanym Ścieżki terroryzmu opisane zostały rodzaje terroryzmu, sklasyfikowane według różnych kryteriów, jak również zróżnicowane cele, dla których poszczególne organizacje terrorystyczne i indywidualni sprawcy realizują swoje zamierzenia. Scharakteryzowano także indywidualne motywy podejmowania działalności terrorystycznej. Terroryzmem posługują się osoby, które nie widzą szans na rozwiązanie swoich problemów innymi metodami czy też widzą w nim sposób najszybszy lub najskuteczniejszy. O podjęciu takiej decyzji decydują czynniki przypisane konkretnemu człowiekowi: jego cechy osobowościowe, temperament, fanatyczne oddanie jakiejś idei, brak perspektyw — zwłaszcza w przypadku ludzi młodych — czy też brak społecznej akceptacji. Drugą grupę czynników stanowią te związane ze środowiskiem, w jakim człowiek ten przebywa: wpływ rodziny i sposób wychowania, oddziaływanie otoczenia, przyjęte standardy zachowania i patologie społeczne, religia i kultura. Istnieją stałe i okazałe kultury terroryzmu, sprzyjające rozwojowi takich postaw; terrorystą jednak człowiek się nie rodzi, ale zostaje nim w wyniku określonych procesów. Wewnętrzne i zewnętrzne czynniki, sprzyjające terroryzmowi, stanowią dobre podłoże do kształtowania określonych postaw. Jednak nawet osoby identyfikujące się z ideami poszczególnych organizacji terrorystycznych nie sięgają po takie metody spontanicznie. Od sympatyzowania do aktywnego udziału w realizacji celów ugrupowania jest długa droga, oparta na świadomych procesach, aktywnie realizowanych przez jego członków. W strukturach organizacji funkcjonują specjalne komórki, których zadaniem jest typowanie kandydatów na członków, werbowanie ic (...)