Dziennik: 1 stycznia 1953 - 30 maja 1956

Lechoń Jan - polski poeta, prozaik, krytyk literacki i teatralny, współtwórca grupy poetyckiej Skamander, autor dziennika. Debiutował w wieku 13 lat tomikiem Na złotym polu. Dwa lata później wydał Po różnych ścieżkach. W 1916 w Pomarańczarni wystawiono jego nokturn dramatyczny W pałacu Stanisława Augusta. Wcześnie został rozpoznany jego wrodzony talent poetycki. Były to jednak tylko juvenilia. W latach 1907/1908 rozpoczął naukę w szkole im. Stanisława Staszica z polskim językiem wykładowym, a w 1911 przeniósł się do szkoły klasycznej im. Emiliana Konopczyńskiego, w której zasłynął jako szkolny poeta. W grudniu 1912 nakładem ojca ukazał się jego debiutancki tomik wierszy Na złotym polu. W 1914 wydał kolejny Po różnych ścieżkach dedykowany Leopoldowi Staffowi. Oba zbiory wierszy ukazały się pod pseudonimem Jan Lechoń. Określa mity narodowe i stosowany do dzisiaj XIX-wieczny, nacjonalistyczny sposób formułowania problemów historycznych jako metahistorię, poglądy "nawet nie błędne" (not even wrong). Np. Polacy często określają przedrozbiorową Rzeczpospolitą jako polską, co wskazywałoby, że była czymś podobnym do współczesnej Polski. Rosjanie z kolei uważają stulecia istnienia Rzeczypospolitej za bezsensownie stracone dla wschodnich Słowian, aż do czasu ich "ponownego połączenia" z Rosją. Popularność tych metahistorycznych mitów sprawia, że zainspirowani nimi oponenci wywracają je do góry nogami: "Litwini mogą zademonstrować", że średniowieczne Wilno było nie polskie a litewskie albo Ukraińcy mogą "udowodnić", że to oni a nie Rosja są spadkobiercami Rusi Kijowskiej." „Dziennik” poety to popis megalomanii, hipokryzji i hipochondrii, ale też dramatyczności sytuacji homoseksualisty, który nie potrafi zaakceptować swojej orientacji seksualnej. To także świadectwo, że konserwatywni geje i lesbijki nie są wynalazkiem naszych czasów, byli/były zawsze.