Czerwień raz jeszcze daje czerwień

Bohaterka tej książki niejedno ma imię. Mogłaby od biedy nazywać się Bridget Jones, której wrażliwość zamiast whisky ostrzyła Anne Sexton. Mogłaby nazywać się Świętą Wyuzdaną Anais Nin, spotykającą swoje setne erotyczne spełnienie. Mogłaby nawet przez chwilę stać się przestraszonym facetem, który rozpoznaje kobiecość w sobie i nie wie za bardzo, co z nią robić. Na pewno jest kobietą, która zrozumiała, dlaczego Van Gogh obciął sobie ucho, i dobrze wie, co znaczy cienka czerwona linia, która dzieli światło od ciemności. Treść tej książki balansuje między życiem a literaturą, literaturą a życiem - może staje się życiem w literaturze? Jest tu wszystko. Intymny dziennik przechodzący w wyrafinowany esej. Wysokiej próby liryka, która niespodziewanie wyrasta rozpalonym od zmysłów opowiadaniem o Alicji (odrzuconym przez "Palyboya", bo niezgodnym z jego linią programową). Jest e-mail i telefon komórkowy, który pełni rolę współczesnego konfesjonału. Forma tutaj nie jest określona raz na zawsze. Nieustannie przyjmuje różne kształty, odnajduje się i za chwilę jest już czymś innym. To po prostu niemożliwe, że taka książka istnieje. Nie przypomina niczego, co do tej pory napisano. Artur Wawryszuk.