Mądrość jak rozkosz:

Zuzanna Ginczanka (1917–1944) – ikona życia literackiego międzywojennej cyganerii i wybitna poetka, długo zapomniana i niedoceniona. Niewiele jest gwiazd, które jaśnieją mocniej na firmamencie polskiej literatury, chociaż los okazał się dla nich tak okrutny. Z triumfem zdobywała poetyckie laury w najważniejszych pismach epoki, jak „Wiadomości Literackie” i satyryczne „Szpilki”. Protegowana Juliana Tuwima, ulubienica kapryśnego w towarzystwie Witolda Gombrowicza – w antysemickiej Warszawie lat trzydziestych oddalała zagrożenie, związane z żydowskim pochodzeniem, będąc magnetyczną osobowością życia kawiarnianego stolicy. Jej śpiewna poezja, gęste, transowe obrazy zmysłowości szybko z afirmacji zamieniają się w poczucie zagrożenia i katastrofy. Po długim okresie ukrywania się, zginęła tragicznie, jako ofiara Zagłady, tuż przed końcem wojny. Jej jedyny wydany przed wojną tomik „O centaurach” (1936) oraz utwory rozproszone w czasopismach i rękopisach stanowią przejmujący zapis kreacyjnej siły witalnej oraz oporu zarówno wobec wykluczających mechanizmów kultury, jak i tragizmu historii. Legenda „pięknej Sulamitki”, „gwiazdy Syjonu” o oczach różnego koloru, to w polskiej poezji miejsce szczególne. Niniejszy tomik wydobywa kobiecy rodowód jej poezji jako źródło pulsującej siły, zaprasza czytelniczki i czytelników do nowego projektu widzenia kultury i przewartościowania jej znaczeń.