Nasze prawo, przyrzeczenie i pozdrowienie

Skauting polski powstawał wielkim wysiłkiem zbiorowym. Starano się znaleźć jak najlepsze formy organizacyjne, starano się o jak najgłębsze ujęcie zasad ideologii. Zasady te, wzorem skautingu angielskiego, i u nas miały być zawarte w zwięzłych punktach Prawa, umocnione w życiu każdego skauta przyrzeczeniem. Twórcy skautingu polskiego od pierwszej chwili zajęli zdecydowane stanowisko wobec wzorów angielskich: "angielski skauting jest rzeczą doskonałą i nie można do niej wprowadzać zmiany treści bez obawy skrzywienia tej wspaniałej idei. Tylko formę można w pewnym stopniu zmienić, dostosowując do naszych warunków" - pisze Małkowski w jednej z pierwszych gawęd obozowych", drukowanych w r. 1911 w "Skaucie". "Pomysły szlachetnego i rozumnego generała angielskiego mają w sobie tyle pierwiastków wszechludzkich, że naogół nadają się dla każdego narodu" - pisze prof. Piasecki w przedmowie do I wydania "Harców młodzieży polskiej", których celem było "spolszczenie dzieła Baden Powella w całym tego słowa znaczeniu". Polskość ruchu polskiego miała się wyrazić również i w naszym Prawie skautowym, które miało być równie wszechludzkie jak skauting i równie polskie jak nasze stare tradycje i idea, w imię której Harcerstwo budziło się do życia w przededniu ostatniej, zwycięskiej walki o niepodległość. Prawo tworzono wolno, stopniowo przechodząc od tłumaczenia przez niejednokrotne zmiany do wyrażenia się bardziej polskiego. W pierwszych latach władze skautowe nie wydawały rozkazów, okólników. Skauting był o wiele bardziej ruchem, niż organizacją. Dzielono się dorobkiem, podawano przez "Skauta" i bezpośrednio do wiadomości wszystkich takie czy inne projekty polskich form, dyskutowano z polskiego punktu widzenia różne zagadnienia skautowe.