Chemia śmierci

Doktor Hunter wiedział o śmierci wszystko. Znał aż nazbyt wiele jej twarzy, kiedyś, zanim porzucił poprzednie życie i karierę. Był najlepszym antropologiem sądowym, teraz woli być zwykłym lekarzem w sennym miasteczku wśród bagien. Ale policja prosi go znów o pomoc... Jeszcze nie wiemy, dlaczego Hunter zgadza się tak niechętnie. Nie wiemy, kiedy zginie kolejna osoba. Razem z mieszkańcami Manham poddajemy się psychozie strachu i wzajemnej podejrzliwości. Każdy może być ofiarą i... mordercą. A Simon Beckett nie zdradza nam, czy wiedza wybitnego specjalisty wystarczy, by powstrzymać sadystę. Jedno wiemy na pewno: boimy się, z każdą stroną coraz bardziej, a autor wie, jak spotęgować nasz strach. Klaustrofobiczna atmosfera osacza, wręcz czujemy wszechobecny zapach śmierci. W Manham jest upalne lato, ale po plecach przechodzą nam ciarki, gdy czytamy opisy kolejnych znalezionych zwłok: oszczędne w słowach, obojętne, nawet bezduszne. A przecież seria makabrycznych morderstw to tylko tło, na którym rozgrywa się inny dramat, a może inne dramaty u przejmujące, jak przejmujące mogą być ludzkie uczucia: rozpacz, żal, gniew, niemożność zapomnienia. Nas również Chemia śmierci pozostawia z emocjami nie do zapomnienia. Więc kiedy kończymy czytać, dziękujemy Bogu, że to tylko powieść...