Meble plecione w Polsce 1864-1939

Polska w dwudziestoleciu międzywojennym była największym na świecie producentem mebli wiklinowych, a ich wytwórczość była wówczas kilkakrotnie większa niż stolarskich. Źródła drukowane i zdjęciowe przekazują, jak bardzo popularne na przełomie XIX i XX wieku były meble plecione z wikliny, trzciny, a także rotangu, jak duża była rozmaitość form i zastosowań. Jednak tylko nieliczne z nich przetrwały w polskich zbiorach. To materiał - giętki, ale i kruchy, przez co nietrwały - jest przyczyną tego stanu. Mimo że stanowiły wyposażenie ogrodów i wnętrz pałacowych, dworskich, a także willi miejskich, mimo że ich projektowaniem zajęli się również uznani artyści, nadal znaczenie mebli plecionych jest deprecjonowane. Opracowanie jest pierwszą próbą syntezy rozległego zagadnienia obejmującego rodzime szkolnictwo koszykarskie, produkcję i handel meblami plecionymi, a także ich wykorzystywanie w plenerze i poza nim. Wskazuje trendy społeczne, środowiskowe i stylowe, które kształtowały tę wytwórczość. Jest także hołdem dla materiału, który ikonicznie wiąże się z polskim krajobrazem. W książce znajdziemy historię mebli plecionych od starożytności i szczegóły techniczne, łącznie z ich ewentualną tapicerką. Autorka przytoczyła ciekawe przykłady ikonograficzne, zgromadziła sporo fotografii od 2. połowy XIX po lata 30. XX wieku (m.in. Piłsudski z rodziną). Sporządziła wykazy szkół koszykarskich i wykonawców na ziemiach polskich. Zebrała obszerną bibliografię opartą na kwerendzie archiwów i prasy, ale sięgnęła także do literatury pamiętnikarskiej. Odnalazła konkretnych projektantów, ale i europejskie wzory (meble i wzorniki). W epilogu wskazuje na polskie współczesne osiągnięcia w tej dziedzinie (EXPO w Japonii).