Genetyczna samotność

Druga u nas powieść tej autorki (poprzednio „Wirtualnik egoistki” na p 19/11) to humorystyczno-obyczajowa lektura dla młodszych nastolatek, podejmująca typowe dla współczesnej literatury młodzieżowej tematy – emocji towarzyszących początkom dojrzewania, relacji miedzy rodzeństwem, radzenia sobie z domowymi obowiązkami i nieoczekiwanymi sytuacjami w czasie dłuższej nieobecności jednego z rodziców, ale też choroby i śmierci w rodzinie, które naruszają poczucie bezpieczeństwa. Z tym wszystkim musi sobie poradzić dwunastoletnia bohaterka (Kari), najstarsza z trójki rodzeństwa, którego mama, poważnie chora na astmę, właśnie wyjechała na kilkutygodniową kurację, po raz pierwszy opuszczając rodzinę na tyle czasu, i to w krótce po nieoczekiwanej śmierci wujka na zbyt późno wykrytą chorobę nowotworową. Oczywiście wyjazd mamy wprowadza w miłą domową rutynę solidny chaos, dzieciom przybywa obowiązków, z których różnie się wywiązują – zwłaszcza pomysłowi ośmiolatka i sześciolatek – a przy tym ostatnie wydarzenia rodzinne skłaniają je do zastanowienia, jak to jest z tą genetyką i co można po przodkach odziedziczyć. Najstarszej dodatkowych tematów do refleksji i niepokoju dostarczają znalezione przypadkiem fragmenty starego pamiętnika mamy, która w jej wieku również czuła się dziwnie i niewytłumaczalnie samotna i niezrozumiana. Ambicje autorki, starającej jeszcze w tle pokazać zmiany społeczne i obyczajowe tworzące niemal przepaść pokoleniową, przerosły jej umiejętności literackie, powieść jest przegadana, niespójna i powierzchowna, jakby poskładana z ogranych klocków-gotowców, stereotypowych postaci i sytuacji bez rysu autorskiego indywidualizmu. Zdecydowanie nie porywa.