Wiersze Hanki Bondarenko są jak balsam na zmęczoną duszę współczesnego człowieka. Urzeka w nich pogodny uśmiech, w którym kryje się życiowy dystans, oraz szczerość, z jaką poetka opowiada o swoim świecie. Mamy wrażenie, że obcujemy z kimś bogatym wewnętrznie, kto tysiące razy rozpadał się na kawałki i tyleż razy zdołał się sklecić, aż w końcu odkrył przyjazny wszechświat, do którego zaprasza i nas. To ktoś, kto nie próbuje szokować tym, że życiowe ścieżki bywają kręte, lecz potrafi odkrywać ich naturalną prostotę i zaskakiwać wolnością, którą daje odnajdywanie rzeczy takimi, jakie są. Dojrzałość literacka oraz życiowa artystki pozwala jej układać słowa w poetyckie paradoksy i tym samym docierać do esencji życia ukrytej pod zmiennością losu. „Najlepsze jej wiersze są jak od lancetu - proste, ostre, precyzyjnie celne i często zaskakująco oryginalne. Na uwagę zasługują specyficzna żartobliwość, przewrotność i przejrzystość kompozycyjna. W konkursie literackim imienia Morawskiego w Gorzowie (2014) zachwyciła jurorów (byłem jednym z nich) wierszem kobieta, która gotuje rosół, dzięki któremu zdobyła pierwszą nagrodę”. - Józef Baran „Hanka Bondarenko to poetka interesująca, dojrzała, o dużej kulturze słowa. Jej wiersze cechuje prostota, brak udziwnień, duża komunikatywność. W subtelny sposób ukazują one złożoność stosunków międzyludzkich, zawikłania uczuciowe, paradoksy rzeczywistości, składając się na portret wrażliwej współczesnej kobiety”. - Bohdan Zadura. (Rec. Wydawn.)
