Dom:

Książka Andrzeja Żora "Dom. Historia Przytułku św. Franciszka Salezego Warszawie" opisuje losy placówki. . Jej dzieje sięgają XIX stulecia, obiekt (zaprojektowany przez Marconiego) oddano do użytku w 1897 roku, zaś budowę rozpoczęto kilka lat wcześniej z inicjatywy grona osób z arystokracji, świata przemysłu i finansów, duchowieństwa i inteligencji twórczej. Ważną rolę w realizacji tego przedsięwzięcia odegrał Jan Bloch, który przeznaczył należący do niego grunt na warszawskim Solcu oraz wspomógł inicjatywę znaczącą kwotą pieniężną. Kiedy kilka lat później (1903) utworzono Towarzystwo Przytułku, zajmujące się organizacyjnymi i finansowymi aspektami dobroczynnej działalności tej placówki, funkcję prezesa objęła Aleksandra Weyssenhoff (de domo Bloch), córka autora "Przyszłej wojny", znanego z aktywności charytatywnej i funkcję tę pełniła aż do wybuchu II wojny światowej. Dzieje Przytułku splotły się więc nierozerwalnie z historią rodziny Blochów, bo w skład Zarządu Towarzystwa wchodziła również Emilia Bloch - żona zmarłego w 1902 roku biznesmana; w Towarzystwie działały też pozostałe córki Jana Bogumiła. Przytułek jest swego rodzaju fenomenem. Niewiele instytucji społecznych prowadziło bowiem nieprzerwaną działalność przez 120 lat burzliwej polskiej historii, przetrwało dwie wojny światowe, dwie niemieckie okupacje, wojnę bolszewicką, powstanie warszawskie, obóz przejściowy w Pruszkowie i trudne lata "ludowej władzy" niezbyt sprzyjającej inicjatywom podobnego typu, zwłaszcza że bezpośrednie role opiekuńcze pełniły w nim siostry zakonne - szarytki. Po latach sporów własnościowych już po transformacji ustrojowej Przytułek prowadzi swoją działalność opiekuńczą jako instytucja świecka, ma też ambicje odgrywania roli znaczącej placówki społeczno - kulturalnej na warszawskim Powiślu.