Zasłużyć na fiołki:

Dawno temu w czasach dla mnie najszczęśliwszych, gdy byłam małą dziewczynką, znałam czarodzieja. Nie miał kapelusza, z którego wyskakiwałby biały królik, nie miał peleryny ani nawet różdżki. Mimo to wiedziałam, że był prawdziwym czarodziejem. Posiadał coś niezwykłego: dobre, przepełnione miłością serce i szlachetną, czystą duszę. Ze wszystkich ludzi na świecie, jego kochałam najbardziej. Wszystko, co robił sprawiało mu radość. Nie pamiętam, aby kiedykolwiek był na kogoś zły, nie pamiętam, aby na kogoś krzyknął. Tym czarodziejem był mój tata. Tata cały dzień ciężko pracował, ale wieczorem, przy blasku lampy naftowej, a niekiedy też w cieplejsze wieczory na ławce przed domem opowiadał mi baśń o przepięknym kraju. O kraju, w którym słowiki, skowronki i drozdy urządzają koncerty w słowiczej dolinie. Mówił, że ludzie tam żyjący mają wielkie i gorące serca, a odwaga ich i męstwo słyną na cały świat. "