Przejaśnia się niebo: Kwiaty na pogorzeli

Ziemie przed chwilą jeszcze niemieckie. Front już przeszedł, lecz zgliszcza wciąż śmierdzą dymem i krwią. Walka, także ta mentalna, będzie trwać jeszcze długo. Od Wschodu jadą pierwsze pociągi - nowi mieszkańcy. Rodziny pocięte wojną. Są wśród nich dobrzy ludzie, rodziny ale i brudny element - cwaniacy, kolaboranci. Kilka wagonów zostaje gdzieś na niewielkiej stacji. Przypadkiem? Celowo? Plany są chwiejne jak czasy. Tu zaczną budować od nowa. Przez kolejne miesiące zdani głównie na siebie, swój spryt, instynkt przetrwania, szczęście. Każdy jest z innej parafii, z innym bagażem doświadczeń. Będą się kochać, będą zabijać. Pomagać sobie i wzajemnie się podejrzewać. Będą żyć Wielkim Nowym i swoimi małymi starymi światami. Książka lekko zaprawiona socjalistyczną propagandą ale tyle tylko, ile było wówczas konieczne aby w ogóle wydali. Nie przeszkadza specjalnie w czytaniu. A przeczytać warto. Dobre kreacje bohaterów, kreślonych z dbałością o detale, prawdziwych i wiarygodnych. Historie ciekawe, kreślone w pełnej gamie szarości, często bez wartościowania. Ocena pozostawiona czytającemu. Stanowi część drugą.