Film pojmowany bywa przede wszystkim jako fenomen artystyczny, dziełosztuki, element kultury. Przez film są wyrażane emocje o bardzo różnym charakterze.Podobnie jak różne emocje są przedmiotem przekazu literackiego, prozatorskiegobądź poetyckiego. Oczywiście spełnia on różne cele: ma dostarczać rozrywki,bawić i śmieszyć, przekazywać wizję świata formułowaną przez jego twórców,przerażać, komentować, kreślić prognozy, oczekiwania, alternatywne wersje historii,zmuszać do refleksji. Film fabularny podejmuje analizę psychologiczną fikcyjnychbohaterów bądź stara się dociec motywów postępowania rzeczywistychuczestników różnych zdarzeń historycznych, uczyć, wychowywać bądź jedynieprzekazywać informacje o florze, faunie, zjawiskach atmosferycznych bądź wypadkachpolitycznych. Film odgrywa także ważną rolę polityczną i propagandową, nazwracano wielokrotnie uwagę w literaturze. Może mieć w związku z tym charakterkomercyjny bądź niekomercyjny. Służy jednak, jak rzadko który rodzaj sztuki,kształtowaniu świadomości politycznej, społecznej, narodowej i kulturowej. Jestdoskonałym narzędziem agitacji, na co zwrócono już uwagę dość wcześnie. Jestwięc film instrumentem polityki, ale przede wszystkim jest lub stara się być dziełemsztuki. W tej płaszczyźnie film stanowi pole zainteresowania filmoznawców,medioznawców, kulturoznawców, specjalistów z zakresu propagandy. Oczywiściemoże pełnić i pełni, niekiedy zresztą wyłącznie, funkcję reklamową, stając się tejsytuacji obiektem badań specjalistów, zajmujących się tą dziedziną.Zwracając uwagę na film jako dzieło sztuki oraz na jego złożone cele i zadania,zapomina się zwykle, że jest to także obiekt będący przedmiotem obrotu oraz dziełopodporządkowane prawu autorskiemu. W przeszłości nie zauważano jednak, żefilm jest bardzo specyficznym utworem, nie zawsze dostrzegano złożoność działań,w wyniku których powstaje i związanych z tym problemów, dotyczących prawtwórców. Długi czas negowano istnienie prawa filmowego jako dyscypliny bądźsubdyscypliny naukowej. W chwili obecnej w doktrynie niemieckiej, francuskiej,włoskiej i amerykańskiej nie ma w gruncie rzeczy wątpliwości co do tego, że
wykształciła się nowa dyscyplina lub ewentualnie subdyscyplina naukowa – wyrosłaz prawa autorskiego. W dużej mierze negowanie faktu, że prawo filmowe osiągnęłotaki status jest efektem zaprzeczania, że prawo ochrony własności intelektualnej,a w jego ramach m.in. prawo autorskie – związane, czemu nie należy zaprzeczać,z prawem cywilnym, ale przecież nie tylko – stało się odrębną dyscypliną naukową.Z podobnymi kłopotami zmaga się prawo medyczne, którego istnienia jeszczepięćdziesiąt lat temu w ogóle nie zauważano. Stwierdzając powyższe, trzeba zaważyć,że film jest przedmiotem regulacji nie tylko krajowych, ale i norm, które powstałyi istnieją w obszarze powszechnego (uniwersalnego) prawa międzynarodowegopublicznego oraz, co szczególnie ważne, praw regionalnych w odniesieniu doEuropy – Rady Europy, Unii Europejskiej i w mniejszym stopniu OBWE. Mimoże istniejące w ramach tych systemów akty normatywne wydają się być względemsiebie kompatybilne i wyrażają w nieco innych sformułowaniach w gruncie rzeczypodobne myśli, to godzi się zauważyć, że przepisy Unii Europejskiej w większymstopniu od pozostałych systemów zwracają uwagę na gospodarcze aspekty produkcjifilmowych. System powszechnego (uniwersalnego) prawa, zwłaszcza stanowionegopod auspicjami UNESCO, dostrzega głównie aspekty wolnościowe, podobniezresztą jak prawo Rady Europy.
