Jak Lech Wałęsa przechytrzył komunistów

Biografia napisana przez Vettera rzuca nowe światło na barwną postać ekscentrycznego polityka. Charyzmatyczny lider ruchu społecznego. Laureat pokojowej Nagrody Nobla. Pierwszy prezydent demokratycznej Polski wybrany w wolnych wyborach po upadku reżimu. Polak znany w każdym zakątku świata. Postać, która w kraju wzbudza kontrowersje. Wielbiony przez jednych, nienawidzony przez innych. Jaki jest Lech Wałęsa? Czy współpracował z SB? Czy dobrze rządził Polską? Jak był odbierany na Zachodzie? Co jest prawdą, a co przekłamaniem na jego temat? Reinhold Vetter zbierał materiały do tej książki przez trzydzieści lat. Ma doskonałe rozeznanie w polskiej scenie politycznej - od ponad ćwierćwiecza pracuje jako korespondent z Europy Wschodniej dla niemieckich mediów. Lecha Wałęsę zna osobiście, do ich pierwszego spotkania doszło podczas strajków w sierpniu 1980 roku. Z dociekliwością dziennikarza, obiektywizmem naukowca i pasją popularyzatora Vetter przybliża sylwetkę człowieka legendy, przywódcy „Solidarności", prezydenta elektryka, bohatera-antybohatera. Książek poświęconych całemu życiu Wałęsy jest niewiele. Biografia napisana przez Vettera rzuca nowe światło na barwną postać ekscentrycznego polityka. Książka napisana jest dosyć wartko. Szczególnie wartościowe i ciekawe są dywagacje autora nad motywacjami, mentalnością i zachowaniami Lecha Wałęsy, na co dziennikarz może sobie łatwiej pozwolić niż profesjonalny historyk, który raczej skłonny jest trzymać się faktografii. Celna jest hipoteza Vettera: Wałęsa „jawi się raczej jako człowiek okresu przejściowego niż przełomowy twórca nowego kształtu państwa". prof. Andrzej Paczkowski Vetter przedstawia Wałęsę jako „człowieka przełomu", który przyczynił się do zniszczenia starego systemu, ale - jak mówił autor - ze względu na swoje usposobienie nie do końca odnalazł się w warunkach nowej demokracji, wymagającej cierpliwości i często czasochłonnego szukania kompromisów. PAP Książka pokazuje Lecha Wałęsę nie jako Mesjasza, lecz człowieka zdolnego do sensownych kompromisów i niekonwencjonalnych zabiegów politycznych, często nie wolnych od „delikatnych przebiegłości". Maria Latkowska, Magazyn Kulturalno-Informacyjny „Jupiter" '