Pedagogika społeczna:

Monografia, będąc syntezą wieloletnich prac badawczych autorki, stanowi nowe otwarcie w pojmowaniu aktywności w polu praktyki analizowanej ze społeczno­pedagogicznej perspektywy. Prezentuje namysł nad pedagogiką społeczną, jej aktualnym postrzeganiem w odniesieniu do jej tradycji i pierwszych sformułowań oraz do współczesnego dyskursu prowadzonego w naukach humanistycznych i społecznych.

Książka przynosi zarys metateorii dotyczącej tożsamości dyscypliny, jej roli, związków z innymi dziedzinami nauk, otoczeniem kulturowo-społecznym oraz praktyką działań pedagogów społecznych. Praktyka jest jednak ujmowana także w kategoriach ogólnych. Autorkę interesuje, jak działanie wpływa na myślenie o działaniu, z czego działanie wynika i czemu służy. Wykorzystuje przy tym teorię analizy aktywności i tworzenia instytucji symbolicznej Jeana-Marie Barbiera, operując bliską mu perspektywą rozumienia aktywności jako głównej kategorii społeczno-pedagogicznego spojrzenia na pole praktyki. Ustrukturowany i podzielany przez uczestników pola praktyki zestaw pojęć i konceptów tworzy transwersalny paradygmat pedagogiki społecznej.

Publikacja może zainteresować czytelników zorientowanych na pogłębianie refleksji nad społeczno-pedagogicznym spojrzeniem na pola praktyki edukacyjnej, socjalnej, opiekuńczej oraz na poszukiwanie narzędzi analizy zachodzących w nich procesów.