Pamiętnik Daisy Hochberg von Pless, angielskiej arystokratki, jednej z najpiękniejszych i najbardziej adorowanych kobiet swojej epoki. Wyszła za mąż za Jana Henryka XV, księcia pszczyńskiego, hrabiego Hochberg i pana na Książu, ale nie czuła się dobrze w ojczyźnie męża. Księżna Daisy nie orzymała dobrego wykształcenia i nigdy nie predendowała do bycia intelektualistką. Swoim czytelnikom przedstawiła spontaniczne notatki, które robiła na gorąco, często w pośpiechu, bez wyrafinowanego zamiaru ich późniejszej publikacji. Z tego powodu są one autentyczne i szczere, a styl ich pisania nabiera drugorzędnego znaczenia. Jako tłumaczka, mogę jednak z przyjemnością przyznać, że jej słownictwo było różnorodne i bogate w synonimy, jak prawdopodobnie była jej żywa konwersacja. Pragnąc przekazać zapiski księżnej w maksymalnie autentycznej formie, utrzymaliśmy jej zwyczaj nazywania z dużej litery ludzi i rzeczy dla niej ważnych, jak również słów pisanych kursywą, czym nadawała im, jak pokreśleniem, szczególnego akcentu. Nie cenzurowaliśmy też w tekście opinii, które, choć wówczas powszechne, dzisiaj mogłyby zostać uznane za „politycznie niewłaściwe“, wierząc że w ich analizie czytelnik przyjmie historyczny punkt widzenia. Pozwoliliśmy jednak sobie na, niezbędny czasami, podział długich i zawiłych zdań, co wiązało się także ze zmianą interpunkcji. Zostawiając oryginalne przypisy księżnej, wiele z nich uzupełniliśmy datami, jak również dodaliśmy nowe, mające na celu rozświetlenie tła historyczno-geograficznego. Gdy pod koniec lat 1930-tych życie tak bardzo się zmieniło, że epoka edwardiańska stała się odległą przeszłością, pamiętniki o tamtych latach nabrały wręcz humorystycznego wymiaru. Wyśmiewano się z dawnych wartości i wagi towarzyskich powiązań. Referencje i znajomości, które księżna tak dumnie przytaczała, stały się tematem komicznych pastiszy. Najsłynniejszym z nich była książka Mary Dunn, zatytuowana „Lady Addle Remembers“ („Wspomnienia Lady Przygłupiej“)2. Po kolejnych dwudziestu latach wszystko się jednak zmieniło. Wraz ze śmiercią wybitnych osób, żyjących w tamtych czasach, historyce piszący ich biografie, odkryli na nowo pamiętniki księżnej Daisy von Pless, znajdując w nich bezcenne źródło informacji. Jej książki dały im i ciągle dostarczają, unikalną wiedzę na temat życia i charakteru ich bohaterów, nie mówiąc o możliwości przytoczenia anegdot i odtworzenia kolorytu epoki, o której wszyscy mamy przeświadczenie, że była niepowtarzalną. To, że księżna Daisy, będąc naocznym świadkiem tamtych czasów, pozostawiła nam ich bogatą dokumentację, jest chyba największą po niej spuścizną.
