Paul et Virginie

Utwór stanowi w zamiarze autora literacką ilustrację tezy, iż najgłębsze szczęście jest dostępne dla człowieka, który zerwie z cywilizacją i zacznie żyć w całkowitej zgodzie z naturą. Bernardin de Saint-Pierre opiewa piękno przyrody, podkreśla przyrodzoną dobroć natury ludzkiej, zaś szczerość relacji między ludźmi, którzy porzucili świat, silnie kontrastuje z panującą w nim obłudą i nieżyczliwością. Uczucia, jakimi kierują się Paweł i Wirginia, cechują się delikatnością i subtelnością, zostają poddane wyraźnej idealizacji. Również zachowania i dialogi bohaterów są wyraźnie stylizowane; przedstawiony obraz miłości nie wywodzi się z obserwacji autora, lecz stanowi przedstawienie uczucia doskonałego.