Tylko ja sama

Książka Romy Ligockiej to - zamknięta czasowo w ramy jednego roku - opowieść łącząca historię dojrzałej kobiety ze wspomnieniami z dzieciństwa. Bezpośrednim impulsem do napisania książki stał się - opublikowany przez polski dziennik - artykuł i wysuwane w nim oskarżenia wobec ojca Romy - rzekomo kapo w obozie koncentracyjnym. Autorka dokonuje prywatnego śledztwa, dociera do prawdy o ojcu, jego obozowej przeszłości, rekonstruuje historię jego niesprawiedliwego oskarżenia i uwięzienia po wojnie. Drugi wątek powieści to przeżywany przez autorkę współcześnie, w wieku dojrzałym, romans. Dawida bohaterka poznaje w Krakowie, na Festiwalu Kultury Żydowskiej. Jest on - tak jak Roma - ocalonym dzieckiem Holokaustu. Życie obojga toczy się między Warszawą, Monachium, Niceą, Rzymem i Krakowem. Podróżują wspólnie do miejsc z przeszłości, na pogranicze polsko-ukraińskie, odnajdują w sobie towarzyszy dziecięcych zabaw, którzy zginęli podczas wojny. Przywoływane przez Romę Ligocką wspomnienia z dzieciństwa dotyczą wydarzeń dotąd przez nią nie ujawnianych, autorka dotyka w nich bardzo osobistych, niekiedy intymnych przeżyć i traumatycznych doświadczeń (uwięzienie ojca, nędza lat powojennych) - wydarzenia z czasów tuż powojennych rysują się w wyobraźni czytelnika jako obraz wyjątkowo wstrząsający. Każdy rozdział powieści to zapis wydarzeń z poszczególnego miesiąca, co nadaje książce szczególnie charakterystyczny, intymny ton.