Wesele

Odpowiedni klimat epoki został stworzony poprzez kolorystykę, scenografię, kostiumy, ale również, a może przede wszystkim przez muzykę. Mistrz Wajda w doskonały sposób obsadził w rolach aktorów, którzy stworzyli niezapomniane, wręcz życiowe kreacje. Obraz jest przesiąknięty charakterystyczną dla Wyspiańskiego symboliką, tajemniczością i niejednoznacznymi postaciami. "Wesele" to lektura obowiązkowa dla każdego Polaka. "Wesele" Andrzeja Wajdy uchodzi w polskim kinie za szczytowe dokonanie modelu "twórczej adaptacji klasyki literackiej". Autor "Popiołu i diamentu" wykreował na ekranie świat wierny temu opisywanemu przez Wyspiańskiego, realizując się jednak pod względem artystycznym - stworzył własną, niepowtarzalną poetykę tej niezwykłej, dualistycznej opowieści. O tej dwoistości mówi sam reżyser w niezwykle interesujących dodatkach umieszczonych na płycie, wspominając pierwowzór jednego ze swoich najlepszych filmów: "Łączy on w sobie w jakiś niezwykły sposób opis prawdziwego wesela, którego Wyspiański był świadkiem późną jesienią 1900 roku, z całą problematyką filozoficzną, historiozoficzną i wolnościową, bliską w tym czasie polskiemu społeczeństwu". Film na początku cechuje niezwykła dynamika - tak charakterystyczna dla późniejszej, genialnej "Ziemi obiecanej". Marcel Martin, dziennikarz paryskiego "Ekranu", porównuje nawet siłę bijącą z ekranu do diabelskiej rakiety. Rytm przez nią narzucony uzyskany został dzięki mistrzowskim zdjęciom Witolda Sobocińskiego - jego kamera bawi się wraz z zebranymi gośćmi, rzuca się za nimi w szaleńczy taniec, kręci dookoła nich. Rytm wypowiadanych przez weselników kwestii zgodny jest z rytmem ludowej muzyki. W pewnym momencie dostajemy zawrotu głowy tak, jakbyśmy sami uczestniczyli w przedstawianych wydarzeniach. Od momentu, kiedy nieświadoma niczego młoda para - za namową Poety - zaprosi do domu chochoła - bohaterowie oślepieni zostaną przez światła, ich oczom ukażą się wizje o takiej intensywności, jakiej nigdy nie udało się uzyskać ani przedtem, ani później na ekranie. Wybitne kreacje stworzyli tu Daniel Olbrychski, Andrzej Łapicki i Bożena Dykiel, przeszywającą muzykę skomponował Stanisław Radwan. Należy podkreślić, że polskiego filmu o takich emocjach i tak wspaniałej stronie wizualnej szukać próżno.