Odyseja kosmiczna

Arthur C. Clarke (1917-2008) - fizyk, astronom, twórca znakomitych programów i filmów popularnonaukowych, a przede wszystkim jeden z najwybitniejszych pisarzy SF. Autor blisko 40 książek, w tym tak jak "Spotkanie z Ramą", cykl "Odyseja czasu", "Ostatnie twierdzenie", "Imperialna ziemia" czy "Fontanny raju". Zdobywca wielu nagród z dziedziny SF na czele z nagrodami Hugo i Nebula. Jego najsłynniejszą powieścią pozostaje jednak "2001: Odyseja kosmiczna" rozsławiona dodatkowo dzięki genialnemu filmowi Stanleya Kubricka. A w zasadzie cały cykl czterech powieści pod wspólnym tytułem Odyseja kosmiczna. W jego ramy wchodzą "2001: Odyseja kosmiczna", "2010: Odyseja kosmiczna", "2061: Odyseja kosmiczna" oraz "3001: Odyseja kosmiczna u finał". Do tej pory wydawaliśmy każdą z części osobno, tym razem przygotowaliśmy wydanie całości w jednym tomie. Ale trzeba pamiętać, że autor pisał cały cykl przez blisko 30 lat. "Za każdym żyjącym obecnie człowiekiem stoi trzydzieści duchów u taki jest bowiem stosunek, w jakim martwi przewyżşszają liczebnie żywych. Od zarania dziejów żyło na Ziemi w suşmie około stu miliardów ludzi. Jest to interesująca liczba. Dziwnym zrządzeniem losu w naszej galaktyce, którą jest Droga Mleczna, znajduje się około stu miliardów gwiazd. Tak więc dla każdego człowieka, który kiedykolwiek stąpał po ziemi, świeci jedna gwiazda naszej galaktyki. Każda z tych gwiazd jest słońcem, często o wiele jaśniejszym i wspanialszym niż nasza mała, najbliższa gwiazda, którą nazywamy Słońcem. Mnóstwo u być może większość u z tych obcych słońc posiada krążące wokół nich planety. Z pewnością więc jest na niebie wystarczająco dużo äZiemö, by każdy członek rasy ludzkiej u włączywszy w to pierwszych człekokształtnych u miał swój własny raj lub piekło wielkości świata. Nie jest nam dane odgadnąć, jak wiele z tych potencjalnych rajów lub piekieł jest zamieszkanych i przez jakiego rodzaju istoty. Najbliższy z nich znajduje się milion razy dalej niż Mars czy Wenus, które nadal stanowią odległe cele kolejnych pokoleń. Lecz przełamujemy bariery odległości i być może któregoś dnia spotkamy pośród gwiazd równych sobie, jeśli nie potężniejszych. Ludzkość bardzo wolno zdaje sobie sprawę z tej możliwości, gdyż u jak sądzą niektórzy u nigdy nie stanie się ona rzeczywistością. Jednak coraz więcej ludzi zadaje pytanie: Dlaczego nie doszło jeszcze do takiego spotkania, skoro my sami już za chwilę podbijemy kosmos? Dlaczego? Oto jedna z możliwych odpowiedzi na to bardzo rozsądne pytanie. Pamiętajcie jednak, proszę, że jest ona jedynie fikcją. Prawda u jak to bywa u okaże się o wiele bardziej niezwykła."