Zaginione cywilizacje

Kondratow, opierając się na najnowszych badaniach dotyczących kultury materialnej i języka starożytnych ludów, stawia tezę niewątpliwie dyskusyjną, że na świecie powstawały równolegle i zupełnie od siebie niezależne samoistne cywilizacje, a zbieżności, które można między nimi zaobserwować, wynikają jedynie ze wspólnego wszystkim ludom prawa rozwoju społecznego. Kondratow zaznajamia jednak czytelników z aktualnym stanem wiedzy archeologów i z ich wątpliwościami. Wiele hipotez czeka jeszcze na naukowe potwierdzenie, szereg pytań pozostaje bez odpowiedzi. Autor pisze: "Okres XV i XVI w. słusznie nazwano epoką wielkich odkryć geograficznych. Być może, nasi dalecy potomkowie nazwą obecne czasy epoką wielkich odkryć historycznych, jako że faktycznie odkryto nowe światy, tylko że nie w przestrzeni, lecz w czasie. Widać obecnie, że biografia ludzkości sięga niezmierzonej otchłani czasów, że historia nie jest rejestrem bohaterskich czynów 'wielkich ludzi', 'kulturalnych narodów' i 'wyższych ras', lecz jest to obiektywny i poznawalny proces, a jego prawa są tak samo niezmienne, jak prawa fizyki, matematyki, genetyki."