Król "betonów":

Kiedy debiutował w 1974 r., próbowano lokować go w karpowiczowskim lingwizmie, w pokoleniu Nowej Fali, potem w nurcie Nowej Prywatności. Chciano też w nim widzieć następcę zmarłego kilka lat wcześniej Rafała Wojaczka. Wszystkim tym klasyfikacjom Stanisław Gostkowski wymykał się, bo chadzał własnymi drogami, po których wiodły go trudne doświadczenia schyłku PRL-u, niepokoje egzystencjalne, eschatologiczne intuicje i etyczna niezgoda na zło tkwiące w rzeczywistości. W liście do Marianny Bocian wyznawał: „wiersze, które usiłuję pisać, są zrodzone z bólu i bezsilności”. [Prof. dr hab. Stefan Bednarek, Uniwersytet Wrocławski]